In de 5e en alweer laatste aflevering uit deze serie komt Frank Roks aan het woord.

VAN DE STAD, DUS VAN IEDEREEN

Om hier te mogen vertellen hoe mij de eerste vijf maanden in de gemeenteraad vergaan zijn, haal ik graag deze pakkende titel van één van mijn boeken aan. Vooral omdat ik met datzelfde gevoel als gekozene door die genoemde ‘iedereen’ er m’n draai probeer te vinden. Nu mij werd gevraagd op papier te zetten hoe mij de eerste periode in de fractie en in de raad als leek en nieuwkomer bevallen zijn, maak ik er meteen maar een hele column van. Me hier uitgebreid voorstellen lijkt me niet nodig, want met een kunstzinnig beroep en ruim 10 jaar bijna wekelijks in kranten of andere mediakanalen met allerlei schrijfsels actief te zijn, is dat wel bekend. Daarom wil ik liever dit interview beginnen met de quote die ik bij mijn inhuldiging opperde en die net zo goed de slotzin van dit stukje had kunnen zijn: ‘Ik hoop dat ik weer trots mag worden op deze stad, waar ik lang trots op was’. En geloof me dat er in deze ene zin heel veel historie, liefde, emotie, maar ook pijn, moeite en teleurstelling zit. Maar bovenal herbergt ze een karrevracht aan motivatie om er straks samen met mijn tien andere VLP-fractiegenoten een sterk geheel van te maken.

Zowat alles rondom mijn onverwachte uitverkiezing in de Roosendaalse raad vijf maanden geleden was voor ons, mijn vrouw Karin en ik, een enorme ommezwaai. Een accelaratie van heftig schakelen tussen onze nauwelijks omkaderde creatieve kunstwereld en een stug ambtelijk apparaat vol etiketten en protocollen. Een overgang die we in eerste instantie niet aan hebben zien komen, want natuurlijk hebben wij campagne gevoerd (samen behaalden we 330 stemmen), maar dat dienden vooral ons streven om VLP Roosendaal tot de grootste partij van onze stad te laten groeien. Dusdanig, dat deze in het verlengde daarvan automatisch één regerende partij zou worden. Waarom de keuze voor VLP Roosendaal? Simpel, dat hebben ze verdient met hun dadendrang! Mijn vrouw en ik zijn anderhalf jaar geleden puur uit sympathie lid van VLP Roosendaal geworden, omdat deze voor ons de énige partij (!) in het huidige Roosendaalse politieke landschap was/is, die bij verschillende problemen waar ik over schreef of zelf tegenaan liep, belangstelling toonde en niet alleen hun post lieten zien, maar ook hun gezicht. Dat geeft mensen moed.

Met het toetreden tot de VLP-fractie en de gemeenteraad werd niet alleen onze agenda totaal onverwacht overhoopgegooid, maar werd ook van de ene op de andere dag onze kennissen en vriendenkring flink uitgebreid met mensen die je eerst niet of nauwelijks kenden en waar je nu ineens wekelijks mee aan tafel zit. Ook was het zeker even wennen (zowel voor mij, als voor hen) maar gelukkig heb ik dit de afgelopen periode alleen maar als een grote meerwaarde ervaren. Ik heb wel ingezien de afgelopen leerzame maanden, dat wanneer je een taak als gemeenteraadslid serieus neemt, je dit niet er zomaar ‘even’ bij doet. Deze functie is een aantal maten groter dan enkel wat inlezen en meekletsen. Achteraf besef ik, ondanks mijn brede visie op de maatschappij, dat ik het wereldje ‘aan de andere kant van de balie’, van tevoor maar nauwelijks kende.

Geleidelijk aan hebben heel wat mensen mij al gevraagd of ik het in de gemeenteraad al echt leuk vind en dan kon ik ze niet anders antwoorden dan; néé, niet echt. Althans niet volgens de mij bekende definities van leuk. Om eerlijk te zijn (en dat ben ik altijd) staat deze wereld te ver af van de gedachten van het doorsnee volk. Ook van mij. De gemeenteraad is geen doorsnee vertegenwoordiging van de inwoners van onze stad, wat in principe wel zo zou moeten zijn. Alleen is het systematisch zo opgebouwd, dat ik kan begrijpen dat veel mensen zich hier niet thuis voelen. Daarom vind ik het (nog) niet echt leuk, maar wel heel interessant. En omdat het eigenlijk steeds interessanter begint te worden, voel ik me groepen de komende jaren om de taal en de gedachten van het ongehoorde volk (lees; het gros van Roosendaal) onder de aandacht te brengen. Ik weet dat het niet mee zal vallen om in zo’n stug instituut harnassen open te breken, maar ik ga graag de komende tijd samen met mijn fractie naar die blikopener op zoek. Sommigen riepen me bemoedigend toe dat ik binnen de raad vooral ‘mezelf moet blijven’, maar dat heeft tijd nodig. Voorlopig ben ik me heel bewust van mijn rol in dit spel en wat mij betreft schrapt de regisseur in de toekomst nog wat regels in dit script. Bij dit alles heb ik het geluk dat ik sinds april deel uitmaak van een ongekend grote fractiegroep (11 van de 35 zetels) waarbinnen ik geweldig, met veel geduld en sympathie, ben opgevangen.

Dat geduld had ik zeker ook nodig, want deze onverwacht grote omschakeling stond nergens gepland. Door te wennen aan het systeem en de omgeving ben ik al wel voor mezelf zo ver dat ik de drive heb om dit termijn van vier jaar te volmaken. Ik ga ervoor. Vaak heb ik me in het verleden via mijn columns uitgelaten over het ene tekort hier of het andere teveel daar, maar nu heb ik een kans om het niet alleen te verwoorden, maar er ook daadwerkelijk iets aan te doen. Minder lullen en meer poetsen! Daarbij heb ik me voorgenomen om alleen te praten over dingen waar ik echt verstand en beleving mee heb (… dat zouden meer mensen in de politiek moeten doen, zullen veel mensen denken…), waarbij mijn speciale belangstelling uitgaat naar een 10-tal portefeuilles (o.a. veiligheid, handhaving & toezicht, cultuur, vrijetijdseconomie, CityMarketing). Wat dat betreft staan de meningen uit mijn oud columnverhalen nog steeds recht overeind.

Daarbij ervaar ik het als een meevaller dat ik het idee heb, dat het tussen onze burgemeester Han van Midden en mij best aardig klikt. In elk geval heeft hij me overtuigd dat hij in de toekomst aandacht en oor heeft voor wat ik zal betitelen als de ‘schrale politiek gemotiveerde kant van onze maatschappij’. Die wordt vooral vertegenwoordigd door mensen die afgelopen verkiezingen niet stemden omdat ze weinig tot geen vertrouwen meer hebben in de politiek. Inwoners van onze gemeente die (vaak terecht) vinden dat ze op één of andere manier tekortgedaan worden, waardoor een beeld is ontstaan dat bijna alle bestuurlijke beslissingen vooraf al voorgekookt, bepaald en verdeeld zijn. De lage opkomst bij de laatste verkiezingen lag voor mij duidelijk in de lijn der verwachtingen, maar het schijnt dat er toch nog mensen door verrast waren. Ik heb begrepen dat er een groot onderzoek komt naar het hoe en waarom ervan. Alsof dat er allemaal niet duimendik bovenop lag. Wéér een onderzoek oké, alleen hoop ik wel dat er deze keer, nu we vooral inzetten op meer openheid en transparantie, echt iets met de onderzoeksresultaten gaat gebeuren, al ben ik daar dit keer gelukkig zelf bij.

Als slotakkoord van deze laatste editie van VLP-zomergasten wil ik graag afsluiten met een flinke boost positieve en

ergie naar onze twee partijwethouders en mijn mede-fractiegenoten. Het vakantiereces zit er bijna op, we moeten ertegenaan. Met mijn creativiteit hoop ik zeker een meerwaarde voor onze partij en de hele Roosendaalse politiek te kunnen zijn. Te beginnen op maandag 5 september wanner we als 11-koppige helblauwe garde weer voor het eerst samenkomen. Op donderdag 15 september mogen we dan weer met alle andere gemeenteraadsleden gaan sparren in de arena. Dan zal ik mijn zoektocht in het labyrint wat ‘politiek ’heet en waar nog veel verborgen plekken en gangen te ontdekken zijn, verder uitbreiden.

Oftewel… dan ben ik weer zowel letterlijk als figuurlijk… van de partij!